Daha şimdi Justice League sinemasının tesirini üzerimizden atamamışken Aquaman sineması vizyona süratli bir giriş yaptı. Neden JL’nin tesirini atamadık dedim? Zira Warner Bros maalesef artık DC işlerinde o kadar da âlâ sonuçlar bizlere sunamıyor. Yoksa sunuyor mu? Açıkçası karışık hisler içerisindeyim.
Warner. Bros Türkiye’nin sponsorluğunda Aquaman sinemasını izleme bahtına eriştik ve uzun vakittir beklediğimiz Aquaman’in bizi tatmin edip etmediğini sizlere aktaracağız bu yazımızda. Aslına bakarsanız DC kozmosuna ziyadesiyle bağlı biri olarak Batman v Superman üretimini sevmek istedim. Tıpkı formda Wonder Woman ve JL üretimlerini da.
Ey Mera! Gel beni al!
Ancak yalnızca muhakkak başlı noktaları ileri sürerek etrafımdaki dostlarıma sinemaların o kadar da makûs olmadığını belirtme gereksinimi hissettim. Zira epeyce karışık bir seçim ve karma içerisinde karşıma çıktı bu üretimler. Ne üzere? Mesela ben Nolan’ın Batman seçimini hiç bir vakit benimsemedim. Tahminen ağır fanlar bu mevzuda artık bana sövüyorlardır lakin durum bu.
Ben biraz ayrıntıcılık arayan bir beşerim. İşin içine biraz da yağ üzere akan kareografi serpiştirmeyi seviyorum. Dikkat! CGI değil, kareografi. Lakin olmadı, olamadı. Aşikâr başlı noktalar hoşuma gitse de sinemalara tarafsız bir formda, bütün halde baktığım vakit ortaya çıkan sonuç pek iç açıcı gözükmüyordu. Bu durum birkaç sinema ile beraberinde geldi. Suicide Squad sinemasını saymıyorum bile.
Joker olmuş, Batman tam yerli yerinde. Karakterler eksiksiz fakat makûs olan şey ne? Bana soracak olursanız, bir sineması güzel yapan iki değerli öge vardır. Direktör ve üretimci. Zack Snyder ağabeyimize muhakkak lafım yok. Adamın genel olarak işi manzara direktörlüğü. Asıl sorun, bir manzara direktörünü yönetmen koltuğuna oturtmak.
Köyüne dön Arthur Curry!
Eğer, bir imaj direktörünü, direktör koltuğuna oturtursanız o vakit ortaya bir sinema değil sinema demosu çıkar. Birebir biçimde işini şimdi bitirmemiş bir direktörü stüdyodan uzaklaştırmakta bir tahlil değildir. Pekala Aquaman ile tüm bu bahislerin ne ilgisi var? James Wan!
E, o vakit Wonder Woman’ı neden beğenmedin diye soracaksınız. Tamam, direktör açısından kimi kasvetler mevcuttu fakat Wonder Woman’da rastgele bir sorun yoktu. Evet, yoktu. Lakin o sinemanın âlâ tenkitler almış olması ve herkes tarafından sevilmesi o sineması yeterli yapmaz? Eleştirmelerin en çok korktuğu şey nedir bilir misiniz? Linç edilmek, suçlanmak, ırkçılık yaptığı damgasının vurulması.
İşte bunlar bir eleştirmenin en çok korktuğu üç büyük unsurdur. O yüzden Wonder Woman hakkında ne demek istediğimi birden fazla kişi çoktan anlamıştır diye düşünüyorum. Az çok sinema kozmosunu takip eden bir kullanıcıysanız o vakit işi kapmışsınızdır demek. Nerede kalmıştık? James Wan!
Malezya doğumlu Avustralyalı üretimci Wan, Amerikan sinemasına yeni bir soluk getiren ve farklı senaryo, projeleri ile dikkat çeken bir isim. Aquaman sinemasında de adam bunu hissettiriyor. İşte onu özel kılan nokta burası. Adam bir dehşet sineması direktörü. Birinci etapta birçok kişi Warner’a bu mevzuda ziyadesiyle yüklenmişti.
”Nasıl bir dehşet sineması direktörüne bu sineması emanet edersiniz!?”
İliklerime kadar hissettim. Wan yavaş!
Edilir sevgili okuyucu, edilir. Bal üzere de edilir. Aquaman’i izlerken Wan’ın sinemaya dokunuşlarını da ziyadesiyle hissediyorsunuz. Aquaman tam manasıyla bir ”film” üzere hissettiriyor. Zira sineması izlerken giriş, gelişme ve sonuç çizgisini çok rahat bir formda görebiliyorsunuz. Her şey yerli yerinde ve olması gerektiği üzere. Karakterler işçiliğini ziyadesiyle yerine getiriyor. Birinci 20 dakika içerisinde zati sinemanın içinde hissediyorsunuz, bağlanma içgüdünüz size bunu onaylıyor.
Merak etmeyin 4D, IMAX’in tesiri altında bu cümleleri kurmuyorum. Kıssası daima olarak sizi bir sonraki kademede ne olacak merakına iteklemeyi başarıyor. Bu bahiste Wan’a hoş ve ihtimamlı işçiliğinden ötürü teşekkür etmeyi borcum olarak bilirim. Bilhassa Atlantis teması hayli havalı bir biçimde aktarılmış. Farklı bir bakış açısından izliyoruz.
Hatta bir orta berbat emelli olarak gösterilen King Orm’a hak vermedim bile değil. İnsanoğlunun bu güzelim ömrü ne hale getirdiğine birinci yarım saat içerisinde şahit oluyorsunuz. Sinema sizin taraf seçmenizi istemiyor. Hakikat olanı kabullenmenizi istiyor.
Güzel bir kelam vardı. Hükümdardan daha büyük ne olabilir? Bir kahraman. Zira zeka ve yönetme gücü yalnızca bir krallığın ayakta durmasını sağlayan yapı taşlarını karşılamıyor. Buna merhamet ve empati de eklenmeli. Ana karakterimiz Arthur (Aquaman), Atlantis’in sualtı krallığının varisi olduğunu ve halkını yönlendirmek ve dünyaya kahraman olmak için öne çıkması gerektiğini öğreniyor sinema sırasında.
Kral olmak seni kusursuz yapmaz! Kusurlarını ortaya çıkarır.
Peki bunu takıyor mu hiç başına? Takıyor takmasına lakin bu adımları doğrusu ve yanlışıyla deneyerek uygulaması ziyadesiyle ince düşünülmüş. Justice League sinemasında tanıştığınız Aquaman karakterini külliyen silin aklınızdan. Zira farklı, sıfırdan çizilen bir karakter ile tanışacaksınız bu sinemada. Mera karakterinin de hakkını yemek istemem. Hayli âlâ işlenmiş ve ziyadesiyle havalı sahneleri bulunan bir ablamız.
Gelecek üretimlerde hatta mümkün JL üretimlerinde da kendisine yer edinmesini istediğim bir karakter. Sinema bize fragmanda gösterilenlerden daha fazlasını sunuyor. En korktuğum şey; son vakitlerde stüdyoların fragmanlarda çabucak hemen her şeyi bize aktarmaları. Aquaman bu yanılgıya düşmemiş. Bu yüzden memnunum. Ek olarak Black Manta karakteri konusunda pek fazla ümitlenmeyin. Zira sinemanın ana ögeleri ortasında yer almıyor. Yalnızca akışı bozmamak ismine oradan oraya savrulan bir karakter edasıyla karşımıza çıkıyor.
Tamam, o kadar da karamsar moda bürünmeyin, o hususta hoş bir sürpriz sizleri bekliyor olacak. Ups!
Şimdi övdüm övdüm durdum, pekala ya hiç mi eksik yanı yok sinemanın? Natürel ki de var. Öncelikle yer yer CGI’lar da birtakım kusurlar ile karşılaştığım oldu. Bilhassa bu yanılgılar su altı sahnelerde ekseriyetle karşıma çıktı. Fakat bunun için ziyadesiyle dikkatli izliyor olmalısınız. Sesler konusunda başıma takılan bir yırtıklık yok. Pekala ya klişe? Alışılmış ki, her sinemada olduğu üzere yer yer bu usul sahneler ile de karşılaştım.
Atlantis’in yolları taştan!
Ancak bunun sayısı ikiyi geçmiyor. En azından benim şahsî görüşüme nazaran. Biri sinemanın başlarında oburu ise sonlarına hakikat karşımıza çıktı. Varsayım edilebilir ve kolaya kaçan sahnelerden oluşmakta bunlar. Hangi sahnelere dokundurma yaptığımı sineması izledikten sonra siz de anlayacaksınız.
Genel olarak sinemaya bakış açım olumlu. Ön gösterimden çıkarken toplumsal medya hesaplarım üzerinden de belirttiğim üzere; ” Bu sefer olmuş Warner.” Büyük umutlar içerisinde gittim ve istediğimi de aldım. Bilhassa benim üzere geçmiş üretimleri beğenmeyenlerin kesinlikle Aquaman’e bir talih vermeleri gerektiğini düşünüyorum. Aquaman 28 Aralık’ta sinemalarda izleyiciler ile buluşacak. Gidin, görün ve kararı siz verin.
Ek olarak Aquaman’in açılış haftasında 72,100,000 dolar gelir elde ettiğini ve ABD box office listesinin doruğunda olduğunu da belirtmeden geçmeyelim. Türkiye pazarından da hoş bir gelir elde etmesini umuyorum. Hakkını vermezsek ayıp olur.
Bir diğer sinema değerlendirmesinde görüşmek üzere şimdilik hoşçakalın!
